Size yine bir anımdan bahsedeceğim. Geçen sene Eylül ayıydı.
Okuldan çıktım, Halıcıoğlu’nda otobüs bekliyordum. Bir yandan yağmur yağıyor
bir yandan gözlerim ağlıyordu. Çoğu zaman olduğu gibi mutsuzdum. Konumuzla alakası
olmamakla birlikte neden mutsuz olduğumu da açıklayayım.
İlk olarak beni yakinen tanıyanlar bilirler ki
mutluluktan pek hazzetmem. Önemli olan huzurdur benim için. Mutluluk ise geçici
bir duygudur ve çoğu zaman yalancı nitelikli bir uyuşturucudur. (huzuru da
kapsadığı nadir vakitleri münezzeh tutuyorum)
2013-2014 eğitim öğretim yılıydı. Ara ara görüştüğüm çok
da samimi olmadığım bir arkadaş, “Neyin var? Üzgün görünüyorsun.” Demişti.
Yanımdaki arkadaşım da sağ olsun beni cevap arama zahmetinden kurtarıp cevap
vermişti: “Suda hep üzgündür.” Nasıl olmayayım? İçimde bir sürü “ben” var. Hepsinin
aynı ve ayrı ayrı dertleri var. Neyse bu başka bir yazının konusu.
Geçen seneki mutsuzluğumun kendine has bir yönü vardı ki
adı ayrılıktı. Bu ise nereden tutsam elimde kalacak bir husus. İnsan, hayatını
geride bırakınca söyleyecek çok şeyi olmuyor. Şair tercüman olsun bu kez de:
“Tanımaz oldu ağacını kendi diline düşen yaprak
Kolay mı bir şehri ağlayarak bırakmak?
Konumuza dönelim. Kulağımda kulaklığım, kendime dayanacak
bir yer buldum ve durağın kenarında beklemeye başladım. Başıma bir yaprak
çarptı ve yere düştü. İlk birkaç saniye ehemmiyet vermedim. Sonra yaprağın
başıma, rüzgarın etkisiyle de olsa, bir yaprağın sahip olabileceği kuvvetten
daha fazla bir kuvvetle çarptığını fark ettim. Ardından aklıma “O bilmeksizin
bir yaprak dahi düşmez” ayetiyle, “Bir yaprak dahi yerinden sebepsiz yere
kımıldamaz” sözü geldi. Gülümsedim, yaprağı aldım yerden. Islakçaydı, kuruttum
sakladım.
O gün en ihtiyacım olduğu anda bir yaprakla geldi tüm
özlediklerim bana. O gün bir yaprağa tutundum ve bir yaprağa tutuldum. Tahmin ettiğiniz
üzere, söz konusu yaprak yukardaki fotoğrafta gördüğünüz yaprak.
Bütün bunları neden anlatıyorum? Yerinde bir soru oldu.
Dün çok kıymet verdiğim bir arkadaşım “Allah nedir?” diye bir soru sordu. Aslında
orada üzerine konuştuk ve kapandı mesele. Fakat ben gecenin bu saatinde kendimi
“Allah nedir?” diye düşünürken buldum ve aklıma bu hadise geldi. Yahut aklım bu
hadiseye gitti. Bilemiyorum.
Allah, bazen bir yaprakta tecelli edendir. Bir yaprak
olup, insanın başına çarpan ve onu kendine getirendir ve onu özlediklerine
götürendir. Bazen bir taş olup yürünmemesi gereken bir yolda insanı düşürendir.
Bazen rüzgardır sarıp sarmalayan. Kimi zaman ağlamaya, kimi zamana tebessüm
etmeye ve her zaman düşünmeye sevk edendir.
“Allah nedir?”
Allah, içinizde O’nu en çok ve en şiddetli ne zaman
duyuyorsanız O’dur ve oradadır. Mesela benim için safi olan sevgidir ve
hakkıyla sevmektir. Her an veda eder gibi, bir kapının eşiğinden izler gibi
sevdiklerimdir; unutmamak için dua ettiklerimdir. En çok o kapının eşiğinde
duyarım O’nu içimde. “Çok güzelsin” derim.
Zaman zaman az hissedilir zaman zaman insanın kendisinden
bile çoklaşır. Fakat hep vardır. Bakmayı bilene ve görebilene her yerde ve her
şeydedir. O halde mühim olan görmekte, mühim olan doğru zaviyeden
izleyebilmekte, mühim olan yalnız bir çift gözle değil kalple bakabilmekte. Anlamakta
değil belki ama hissetmekte.
